Letterlijk gezien past het gegeven mes perfect binnen een thema zoals “Conflict en Design”, maar dit is niet de reden waarom de Patattenschellers van Antoine Van Loocke werden gekozen. Zoals hun naam duidelijk stelt, hebben deze messen een vredelievend en zelfs levens-essentiële bestemming. Ze vormen een prachtig voorbeeld van hoe een ambachtsman/ontwerper in zijn object zoekt naar een harmonieus en duurzaam evenwicht tussen functie, vorm en materiaalgebruik.

Aanvankelijk maakte Antoine Van Loocke messen die zo bijzonder en verfijnd waren dat ze enkel thuishoorden in de precieuze verzamelingen van messenliefhebbers. Het ijzeren lemmet werd prachtig damast en de heften werden vervaardigd uit de meest fantastische materialen uit de natuur. Enkele jaren later ging hij de uitdaging aan om een keukenmes te maken, met een duidelijke bestemming: de Patattenscheller. Met dit object waarvan hij er constant nieuwe maakt, al jaren lang, en die allemaal uniek zijn in vorm en materiaal, behoort hij tot de enkelingen onder de ontwerpers die resoluut kiezen voor het duurzame verhaal, in het bijzonder voor het slow living principe dat wij vooral kennen van de Slow Cooking en Slow Food. Sinds begin 2000 krijgt ook de term Slow Design ingang, dat als een nieuwe stap gezien werd in de ontwikkeling van sustainable of duurzaam design. De ontwerper gaat op zoek naar een evenwicht tussen de individuele, socio-culturele en milieubehoeften en wil zo lange termijn oplossingen vinden voor het welzijn van de mens en onze planeet.

Zo koos ook Antoine Van Loocke als reactie op onze alles vernietigende en gejaagde consumptiemaatschappij ervoor om bewuster en meer verantwoordelijk te gaan leven en wil hij daarmee de wereld veranderen. Binnen deze filosofie creëerde hij zijn Patattenschellers. Hij gebruikt geen nieuw staal maar recupereert oude, verroeste lemmeten en bestaande materialen, zoals hout, krantenpapier, barnsteen en zoveel meer. Hij vindt ze op rommel- of brocante markten of simpelweg in de natuur. Alle zijn het oude materialen die op zich geen waarde meer hebben maar die Antoine een nieuw leven wil geven.

Afval opwaarderen en ambachtelijk verwerken tot een nieuw esthetisch en poëtisch geladen maar bovenal ook functioneel voorwerp, dat je gaat koesteren je leven lang, is wat hij constant nastreeft.

Inge Vrancken